Mijn onderwijshart bloedt…
Vandaag werden de nieuwe PISA-resultaten bekend gemaakt en ze zijn barslecht.
Dat kan niemand ontkennen.
De onderwijskwaliteit, waarvoor ons land ooit bejubeld werd en die ons tot de kenniseconomie maakt die we vandaag zijn, dreigt in een negatieve spiraal terecht te komen.
Ik pas voor polariserende en onproductieve vingerwijzingen naar deze of gene wiens ‘schuld’ het zou zijn. We zijn het allen verschuldigd, maar vooral aan onze jongeren, onze toekomstige volwassenen, om eendrachtig samen te werken. Andere landen hebben ons al getoond dat een langetermijnvisie met een brede kijk op onderwijskwaliteiten (meervoud, want kennis is de basis, maar het gaat om meer dan dat, denk maar aan leerlingmotivatie) de weg vooruit is.
Een combinatie van verschillende oorzaken heeft ons tot deze slechte resultaten geleid. Fundamenteel begint goed onderwijs met goede leerkrachten. Het lerarentekort kan niet anders dan een impact hebben op de prestaties van onze jongeren.
We spreken vaak over wat niet goed gaat, maar ik wil vooral iedereen die het beste voorheeft met ons onderwijs een hart onder de riem steken.
Een constructief voorstel dat naadloos past in een brede visie op kwaliteitsborging, is het ontvoogden van scholen die goed presteren. Scholen die sterk staan en goed besturen, moeten daarvoor beloond worden met vertrouwen, meer eigen beslissingsrecht over het inzetten van personeelsleden en het gebruik van werkingsmiddelen. Op die manier kunnen we scholen stimuleren om eigenaar te worden van hun kwaliteit en echt aan de slag te gaan met de resultaten van de Vlaamse Toetsen...
Al te vaak is er enkel een stok voor wie het niet goed doet, maar geen wortel voor wie wel slaagt in het aangaan van de vele uitdagingen. En scholen die extra ondersteuning of begeleiding nodig hebben, laten we niet in de kou staan. Juist die scholen verdienen onze maximale aandacht.